Çocukluğumun güzel günlerinden kareler geliyor aklıma. 

Her şeyin saf ve temiz olduğu, insanların

hayatı paylaştığı, aşkla, sevgiyle 

birbirine sarıldığı mutlu kareler… 

Tüketmek yerine üretmenin erdemine inandığımız, 

kendi ürettiklerimizle yaşamı sürdürmeye çalıştığımız 

büyülü günlerden umut dolu kareler…

O zamanlar, her yerde fukaralık vardı 

ama umutsuzluk hiç yoktu. 

Ülkenin her bir ferdi, yokluk içinde çocuklarını okuturken, 

onların geleceğinin güzel olacağına yürekten inanırdı. 

O yokluktan çıkan Cumhuriyet çocuklarındaysa umut hep vardı. 

Eksik ve yanlışlarına rağmen 

Cumhuriyet, çocuklarını asla yalnız bırakmamıştı.

İşte bu kitap, favelalar özelinde, 

fakirliğin içinde yoğurulmuş, hepimizin hayatıdır. 

Burada,“kaybolan umutları umut edebilmek” için 

bir küçük işaretin peşine takılmış insanların öyküleri vardır. 

Burada, ne İsa’ya ne Musa’ya yaranamayan umut yoksunu, 

her şey yoksunu insanların ruh dünyaları vardır. 

Burada, acımasız kapitalizmin, insanı nasıl 

insan olmaktan çıkardığı anlatılmaktadır.

Bu kitapta yeni bir şey anlatılır “FAVELA SENDROMU” adıyla.

Bu kitapta umut anlatılır çokça 

ve umudu umut ederek yaşayan 

ve ölen insanlar…